U tišini ravnice, među poljima Milosavaca kod Laktaša, rođen je dječak koji će ubrzo postati legenda jugoslovenskog fudbala, Miloš Šestić. Iako je njegovo ime odjekivalo stadionima širom Еvrope, njegovo srce je uvijek kucalo za rodni kraj. Niti jedan trofej, nijedna pobjeda, nijedna svjetska slava nije ga udaljila od Milosavaca.
Bio je to onaj isti Miloš koji je kao dječak trčao po seoskim prašnjavim putevima za starom fudbalskom loptom, sanjajući da će jednog dana obući dres Crvene zvezde. A kada je san postao stvarnost i kad su reflektori Marakane obasjavali njegovo ime, on je i dalje, tiho i skromno, govorio: “Ja sam iz Milosavaca, to je moje.”
Miloš je karijeru započeo 1972. godine u Jedinstvu iz Stare Pazove. Njegov talenat bio je toliko izražen da je, još kao omladinac, privukao pažnju najvećih trenera tog vremena. Vujadin Boškov ga je želio u Vojvodini, ali je Miljan Miljanić uspio da ga dovede u Crvenu zvezdu. Bio je to početak jedne bajke.
U Zvezdi je debitovao 1974. godine, zamijenivši legendu Jovana Aćimovića. Ubrzo je postao ljubimac navijača – brz, neuhvatljiv, s driblinzima koji su izluđivali protivnike. Njegov legendarni gol Partizanu, kada je iskoristio trenutak nepažnje golmana Borote, postao je dio folklora beogradskog derbija. Šestić je bio čovjek trenutka – tihi genije koji je znao kada treba da zablista.
U crveno-bijelom dresu upisao je 441 nastup i dao 108 golova. Osvojio je četiri titule šampiona Jugoslavije i jedan Kup, a njegovo ime je zauvijek uklesano u istoriju kluba. Bio je i strijelac u finalu Kupa UЕFA 1979. protiv Borusije Menhengladbah – trenutak koji i danas mnogi pamte s knedlom u grlu.
Nakon Zvezde, putevi ga vode u Grčku, u Olimpijakos. Iako nije osvojio titulu, u Pireju je ostavio dubok trag – gospodin na terenu i van njega. Kasnije se vratio u zemlju i sa Vojvodinom postao prvak 1989. godine, podižući tim od drugoligaša do vrha. U Vojvodini je ostao tri godine, ostavljajući iza sebe 114 utakmica i 32 gola.
Ali gdje god da je igrao u Beogradu, Pireju, Novom Sadu ili na stadionima Еvrope, Miloš Šestić je nosio Milosavce u srcu. Govorio je o svom selu sa sjetom i ponosom. U intervjuima bi znao reći: “U Milosavcima sam prvi put šutnuo loptu. Tamo sam naučio šta je poštenje, šta je trud, i šta znači biti čovjek.”
Nakon igračke karijere, nije jurnuo za slavom niti za trenerskom stolicom. Vratio se jednostavnom životu. Povremeno bi posjećivao rodni kraj, obilazio grobove predaka.
Miloš Šestić nije samo bio fudbaler bio je simbol jednog vremena, čovjek koji je ostao vjeran sebi i svom zavičaju. Nije dozvolio da ga slava promijeni, niti da mu otme ono najvažnije - korijene.
Jer za njega, Milosavci nisu bili samo selo. Bili su svetinja. A on, ponosni sin Milosavaca i Laktaša, piše "Glas Laktaša".
