Poznati fudbaler Fabris Muamba pao je na stadionu tokom meča FA kupa. Ispostavilo se da je doživio srčani udar i neko vrijeme bio klinički mrtav.
Ipak, uspio je da preživi i ispričao je neke utiske o svojim iskustvima “s one strane” života.
U početku je, kako kaže, osjećao vrtoglavicu, a posljednje čega se sjeća je dvostruka slika Skota Parkera iz Totenhema. Poslije toga, nastala je tama, slična onoj u koju tonemo tokom sna. Interesantno je da nije osjetio nikakav bol.
U naučnoj literaturi postoji bezbroj sličnih opisa kliničke smrti, a neki od njih uključuju i “svjetlost na kraju tunela”.
Najstariji medicinski opis susreta s bliskom smrću nastao je u 18. vijeku i prenosi iskustva jednog francuskog apotekara koji je izgubio svijest tokom terapije puštanja krvi.
On se sjeća “tako čiste i jake svjetlosti” da je mislio da je u raju.
U nešto skorijim opisima takođe se navode izvori svjetlosti, osjećaj odlaska s ovog svijeta i napuštanja tijela.
Ipak, nisu svi opisi vjerodostojni. U mnogim slučajevima, naučnici su tražili od ispitanika da se sjete događaja od prije više decenija, pa bi detalji o iskustvu sa bliskom smrću mogli da budu sasvim drugačiji.
Međutim, istraživač Sem Parnija i njegove kolege odlučili su da zauzmu objektivniji pristup.
Prije 15 godina, njegov tim je intervjuisao tokom 12-mjesečnog perioda 63 pacijenta iz opšte bolnice Sautempton koji su se oporavljali od srčanog udara. Od toga, sedam je moglo da se sjeti svojih misli iz perioda dok su bili bez svijesti. Jedan od njih opisivao je dolazak do granice od koje nema povratka, jedan osjećaj spokoja, a jedan čak skok sa planine.
Dakle, samo mali broj ljudi mogao je da se sjeti da se nalazio tako blizu smrti, a dokazano je i da su baš oni imali najviši nivo kiseonika u krvi i time bolje kognitivne funkcije.
U posljednjoj studiji te vrste, koja je sprovedena u 15 američkih i evropskih bolnica, dva pacijenta imala su osjećaj da izlaze iz svog tela.
Jedan je, uprkos tome što je bio klinički mrtav, čuo da ga jedna žena zove s plafona. Kada joj se pridružio, pogledao je svoje tijelo s visine i čuo glas: “Reanimirajte pacijenta”.
Video je sestru i muškarca bez kose u plavim uniformama. Drugi pacijent sjetio se da je “s tavanice gledao svoje tijelo na krevetu, sestru koja mu je masirala grudi i ljekare koji ga intubiraju.
Iako ni u ovim slučajevima nije moglo precizno da se testira da li su ovi ljudi zaista imali iskustvo života poslije smrti, naučnici su barem potvrdili nešto što se zna odranije. Neposredno prije smrti čovjek ne osjeća bol, a sama smrt u najgorem slučaju predstavlja prelazak u ništavilo.
