Skerlić je bio učenik književnog kritičara Bogdana Popovića i francuske škole.

I sam je bio pristalica pozitivne i naučne metode u istoriji književnosti i književnoj kritici - metode koji izučava piščev temperament, nasljedne osobine, uticaj sredine i vremena na uobličavanje posebne vrste njegovog talenta...

Međutim, dok je Bogdan Popović više polagao na artističku, upravo formalnu vrijednost djela i ukrštenim metodama i sredstvima tražio estetička načela, Skerlić je manje polagao na oblik i izražajne vrijednosti, a više na sadržaj.

Skerlić je u književnosti tražio ideje, socijalno-etičke, pa čak i političke smjerove.

Iako je umro mlad, Skerlićev književni rad je veoma obiman. NJegovo najpoznatije i ujedno najbolje djelo je "Pisci i knjige".

Posebne su njegove studije o književnim epohama: "Omladina i njena književnost" i "Srpska književnost u 18. vijeku", te velika studija o Jakovu Ignjatoviću...

Od 1905. godine do smrti uređivao je "Srpski književni glasnik", u početku u društvu sa Pavlom Popovićem, a kasnije sam.

Objavio je dva nastavka romana "Beogradske romanse", potpisujući se sa pseudonimom "Beograđanin".