Sunčev sistem funkcioniše po vrlo jednostavnim principima. Male stjenovite planete su bliže Suncu, gasoviti džinovi su daleko, a između je pojas asteroida.

Na širem nivou to ima smisla. Kad se Sunce “rađalo”, ogromna energija mlade zvijezde gurala je laganije elemente poput vodonika i helijuma ka spoljnim ivicama Sunčevog sistema, blizu sebe ostavljajući samo čvrste materijale.

Zato bi se moglo očekivati da se sličan raspored planeta može vidjeti i u ostalim sistemima širom svemira. Međutim, kako smo već otkrili mnogo egzoplaneta, pokazalo se da to nije slučaj. Štaviše, raspored planeta u Sunčevom sistemu više je izuzetak, nego pravilo.

Gasovite planete koje su daleko od matične zvijezde su vrlo neuobičajena pojava. Jedan način da ih kategorizujemo je da mjerimo energiju koju dobijaju od svoje zvijezde.

Vrele planete poput Merkura i Venere, tople (koje mogu biti pogodne za život) kao što su Zemlja i Mars i hladne poput Jupitera i daljih planeta.

U našem sistemu, sve gasovite planete su “hladne”, dok je to slučaj kod manje od 20 odsto sistema u univerzumu.

Zašto je onda naš Jupiter tako daleko od Sunca? Istini za volju – nije.

Naime, prema nekim teorijama, Jupiter je najvjerovatnije nastao na udaljenosti od Sunca na kojoj je trenutno Mars. Zbog sila koje su ga privlačile, približavao se Suncu do udaljenosti na kojoj je sada Venera. Da nije bilo gravitacione interakcije sa Saturnom, vjerovatno bi i on bio “vreli Jupiter”, ali je ovako počeo postepeno da se udaljava od Sunca.

Jupiterovo putovanje kroz unutrašnji Sunčev sistem objašnjava zašto nemamo vrele gasovite džinove u “komšiluku”, ali i to zašto nemamo “super-zemlje”, planete sa čvrstim jezgrom, ali mnogo manjim atmosferama, kakav je Neptun i mnoge druge planete u drugim sistemima.